مرحوم شیخ صدوق رضوان اللّه تعالى علیه و دیگر بزرگان آورده اند:

یکى از راویان حدیث و از اصحاب و دوستان امام جعفرصادق علیه السلام به نام ابـوبصیر لیث مرادى حکایت کند:

پس از آن که امام جعفر صادق علیه السلام به شهادت رسید، روزى جهت اظهار هم دردى و عرض تسلیت به اهل منزل حضرت،رهسپار منزل آن امام مظلوم علیه السلام گردیدم.

همین که وارد منزل حضرت شدم،همسرش حمیده را گریان دیدم؛و من نیز در غم و مصیبت از دست دادن آن امام همام علیه السلام بسیار گریستم.

و چون لحظاتى به این منوال گذشت،افراد آرامش خود را باز یافتند.آن گاه همسر آن حضرت به من خطاب کرد و اظهار داشت :

اى ابوبصیر! چنانچه در آخرین لحظات عمر امام جعفرصادق علیه السلام در جمع ما و دیگر اعضاء خانواده مى بودى،از کلامى بسیار مهمّ استفاده مى بردى.

ابوبصیر گوید: از آن بانوى کریمه توضیح خواستم؟

پاسخ داد: در آن هنگام،که ضعف شدیدى بر امام علیه السلام وارد شده بود فرمود:تمام اعضاء خانواده و آشنایان و نزدیکان را بگوئید که در کنار من حاضر و جمع شوند.

وقتى تمامى افراد حضور یافتند،حضرت به یکایک آنان نگاهى عمیق انداخت و سپس خطاب به جمع حاضر فرمود:

کسانى که نسبت به نماز بى اعتنا باشند،شفاعت ما اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام شامل حالشان نمى گردد.

قابل دقّت است که حضرت نفرمود:شفاعت ما شامل افراد بى نماز نمى شود؛بلکه فرمود: شفاعت ما شامل حال افراد بى اعتناء به نماز،نمى شود.

ثواب الا عمال: ص ۲۰۵،بحارالا نوار:ج ۴۷،ص ۲،ح